Vanitas vanitatum et omnia vanitas

                Dawno temu, a właściwie nie tak bardzo dawno pewien ktoś zadawał sobie pytanie 

„dlaczego żyjemy i czy to ma sens?” 

Hm, wiele ludzi zadaje i będzie zadawało sobie te trudne i nie posiadające jednej odpowiedzi pytanie. Chrześcijanin powie, że życie tutaj jest tylko etapem przejściowym i po tym życiu czeka następne, a to jak będziemy postępowali tutaj, zadecyduje jak będzie nam Tam. Ale załóżmy, że ta osoba nie wierzy, że nie ma dla niej Boga, a każdy dzień jest upływającym czasem i zmierzaniem do nicości. Tak więc, po co to wszystko? Myślę, że dla ateistów po nic. Bo skoro mamy tutaj być, a potem ma nas nie być nigdzie, mamy zawiesić się w nicości i marności to fakt, że będziemy złymi ludźmi nie robi na nas wrażenia; przecież i tak nie spotka nas za to kara, jeśli nikt nas nie nakryje. A jak będziemy czynić dobrze, raczej nie wyjdziemy na tym korzystnie. Dlatego myślę, że istotą ludzkiego bytowania, oraz jego sensu jest wiara. Wiara sama z zasady. Nie mówię tu o Bogu, Allachu czy Jehowie. Mówię ogólnie o zaufaniu i zawierzeniu, że czeka na nas coś lepszego. Obojętnie czy ta nagroda objawi się w postaci raju, pięknych Hurys czy nirwanie. Warto tutaj przywołać słynny zakład Pascala, który opracował człowiek uczony, wielki matematyk, przedkładający jednak prawdy wiary nad prawdy naukowe.  Ten człowiek powiedział, że wiara bardziej opłaca się od niewiary, bo bycie dobrym może przysłużyć się nam do zbawienia, a jeśli jednak tam gdzieś, gdzie wszyscy zmierzamy czeka pustka i nicość, to świadomość swoich czynów może być wystarczającą nagrodą. Dlatego jeśli twoje życie nie ma sensu, to pomyśl o tym.

P.S skoro to nie ma sensu, to dlaczego dzieci rodzą dzieci, a te następne mają dzieci, które rodzą dzieci i tak od tysiąca lat w kółko. Nie uważasz, że w tej ciemnej nicości powinno już zabraknąć miejsca? A jednak, dzieci nadal się rodzą.

Powodzenia, A. Może w końcu kiedyś Ci się uda.