#46

Już tak dawno nic nie pisałam...
Dwa miesiące nieobecności na blogu, całkowite zaniedbanie Was, oraz  mnie i mojej pasji. Te dwa miesiące, podczas których zebrałam wiele nowych doświadczeń. Dwa dziwne, ale też trudne miesiące. To ten czas, w którym wielokrotnie chwytałam się za głowę mówiąc " cholera, co ja tu robię?" . Czas, w którym walczyłam z własnymi słabościami, wiele rozmyślałam i stroniłam od ludzi. Takie chwile są nam potrzebne. Zamykamy wtedy oczy i posyłamy cichą modlitwę z prośbą o wsparcie.
Co mam dalej pisać ? Może najlepiej to, co czuje? Ale co ja czuję ?
Chyba pustkę. Wolną, niezapełnioną przestrzeń w środku mnie. Tak jakby coś się wypaliło, tak jakby coś zgasło.
Może to moje marzenia?
Nie, to nie może być to. Nadal marzę, wierzę w to, że się uda, ufam w to jak dziecko. Bezpodstawnie, bez zbędnych pytań "dlaczego, po co, a co jeśli...?"
Może i dobrze? Może dzięki temu jest mi łatwiej ?
Nie wiem. Zadaje sobie pytania, na które nigdy nie dostane jednoznacznej odpowiedzi. To tak, jak spytać pięciu różnych osób jak powstał świat. Każdy ma swoje racje. Wierzący powie Ci, że wszystko stworzył Bóg, a ateista, że to skutek wielkiego wybuchu. Za dużo kombinuje, najtrudniejsze pytania wymagają prostych i logicznych odpowiedzi. To wszystko, co nas otacza jest proste, tylko my samu utrudniamy sobie życie.
Ale nam, ludziom, myślenie w brew pozorom bardzo ciężko przychodzi. Łatwiej postępować jak maszyna, według utartego schematu, krok po kroku, od wielu lat bez zmian. A może czasami warto coś zmienić? Ułożyć głowę pod innym kątem , albo przeczytać od tyłu ?