#43

Tęsknota- stan duchowego cierpienia. Stan, w którym boli nas czekanie i każda minuta zdaje się trwać wieki. Tęsknimy praktycznie zawsze. W dzień tęsknimy za kimś, za czasami, które były, ale które już nigdy nie wrócą. Tęsknimy za dzieciństwem- najszczęśliwszym czasem w życiu każdego człowieka. Tęsknimy za chwilami, które przeżyliśmy. Ale tęsknimy też za ludźmi, których nie ma już w naszym życiu, a których bardzo nam brakuje. Otwieramy wtedy stary album ze zdjęciami, przeglądamy fotografię, na których jest. Uśmiechamy się w miejscach, w których była, widzimy jej obecność w ludziach wokół. Z sentymentem przeglądamy rzeczy do niej należące.
Wspomnienia- ratują ludzi przed zapomnieniem. Dzięki wspomnieniom ludzie, którzy odeszli zawsze są wokół. Tęsknimy, ale tęsknota jest znośna jeśli wspierają nas inni. Tęsknić nie znaczy załamać się. Tęsknić znaczy walczyć o wspomnienia. Znaczy pielęgnować je i nie dać im zginąć, rozpłynąć się, utonąć w morzu zapomnienia. Tęsknić znaczy dążyć do powrotu chwil i osób, znaczy ponownie się zjednoczyć, znaczy wspomnienia ożywić i urzeczywistnić.

#42

Życie jest niczym wiatr.

 Pojawia się znikąd i znika, a my nie wiemy gdzie. Trwa chwile, bo przecież czym jest czas jednego życia w porównaniu z istnieniem Ziemi? Niczym. Właściwie nic nie jest tu odpowiednim określeniem. Jest czymś tak wielkim, a jednocześnie niedostrzegalnym. Ty mówisz „nie, nie zgadzam się. Życie ludzkie jest niczym. Jest tylko pyłkiem, źdźbłem trawy, płatkiem róży w olbrzymim ogrodzie”. Powiem Ci, że masz racje. Życie jest punktem. Jest jak jedna kropka nad i w opasłej księdze. Ale jednak tam jest. Gdyby nie ta kropka, nie byłoby litery, byłaby jedynie samotna kreska, która nic nie znaczy. Dlatego też uważam, że życie ma znaczenie. Miałeś się urodzić. Bez Ciebie Ziemia byłaby pusta i nie miałaby znaczenia. Twoje przyjście na świat oznaczało radość twoich rodziców, co za tym idzie, nadałeś ich życiu sens, to Ty stałeś się sensem.

A śmierć?

 Śmierć jest niczym. Bo znikasz, a jednocześnie zostajesz. Nie ma człowieka, zostają wspomnienia, zostają uczucia i czyny. Byłeś, uśmiechałeś się, dawałeś radość, stąpałeś, miałeś własny dom, pokój. Nawet jeśli umrzesz, to nadal istniejesz. Jesteś w głowach ludzi. Jesteś z nimi, chociaż cię nie ma.  I to jest najśmieszniejsze w ludziach. Płaczą gdy ktoś umiera. Nawet jeśli nie dbałeś o relacje za życia, to i tak płaczesz nad stratą. A ta osoba nadal żyje. Jest obecna w każdym, kto z nim przebywał. Duch nauczyciela spoczywa w uczniu. Duch rodzica w dziecku. Duch lekarza w jest w jego pacjentach.

Lepiej umrzeć niż odejść.  

Choć częściej ludzie odchodzą, a powracają po śmierci.